Βίοι Παράλληλοι
Μετανάστη και πρόσφυγα σε φωνάζουν ειδικοί και μη, για να διαδηλώσουν ότι δεν είναι σαν κι εσένα –ξένοι σε τούτη εδώ τη γη. Μα σαν απλωθείς με τη δύναμη του λογισμού στα πέρατα του χρόνου, εκεί που όλα μοιάζουν με ονείρατα, ξεχωρίζεις ανθρώπους σαν κι εσένα να καταφθάνουν γεμάτοι δύναμη για να ριζώσουν μέσα στα χρυσαφένια βράχια, τα ματωμένα χώματα, τα ζαφειρένια δάση ενός επίγειου παραδείσου. Ήρθαν από αλλού, μα ήταν γραφτό να γενούν ένα με τη ζωή της νέας τους πατρίδας. Πέρασαν αιώνες, πέρασαν κι εποχές που δύσκολα τις μετράει ο νους, κι έγιναν οι ξένοι γηγενείς κι αυτόχθονες, οστά εκ των οστέων και σάρκες εκ της σαρκός τού τόπου που τους γέννησε για δεύτερη φορά –σαν τους νερόλακκους που μαζεύουν το νερό τους από τα ταξίδια που κάνουν τα σύννεφα στις εσχατιές του κόσμου… Περίεργο, θαρρείς, κι όμως τα παιδιά της γης ετούτης δεν έσβησαν ποτέ από τους έλικες της μνήμης τις καταβολές τους πέρα από τη θάλασσα, προσφέροντας απλόχερα τον τόπο τους σε κάθε λογής ξένους…
Καταφθάσανε ανάμεσα σε αυτούς, πικραμένοι, κατάκοποι, με ελπίδες κι αμαρτίες φορτωμένοι μιας ιστορίας που έβγαλε ποιητάδες, τεχνίτες, φιλοσόφους και της επιστήμης θεραπευτές, τα παιδιά ενός άγνωστου Θεού, ζητώντας αγκυροβόλι στης ζωής τους τη δίνη. Ριζώσανε κι αυτοί στον τόπο των ξένων, στον τόπο που τώρα διαφέντευαν κάποιοι άλλοι ξένοι που καμώνονταν για κύριοι κι αφεντάδες. Τα χρυσαφένια βράχια, τα ματωμένα χώματα, τα ζαφειρένια δάση τα ζύμωσαν κι αυτοί με τον ιδρώτα του προσώπου τους, κερδίζοντας μια νέα μοίρα στην καινούργια τους πατρίδα. Ποτέ τους, όμως, δεν ξέχασαν τα δαντελωτά ακρογιάλια, τις ζεστές ηλιαχτίδες, τις χαρές και τους καημούς της μήτρας που τους γέννησε. Ο νους πάντα στραμμένος στο ένδοξο παρελθόν, στους ήρωες και τους αγίους, θα τους θυμίζει ασίγαστα πως ο κάθε τόπος, όσο μακρινός και ξένος, είναι κάλεσμα για άνδρες επιφανείς και γυναίκες που δεν γνωρίζουν από φόβο. Τι κι αν άλλαξαν ονόματα, τι κι αν τραυλίζουν τη μητρική λαλιά, στην καρδιά φτεροκοπά η ίδια φλόγα…
Τα αυτόχθονα παιδιά της γης ετούτης ζουν εξόριστα πια μέσα στον παράδεισό τους· ξένα στον ίδιο τους τον τόπο! Η μοίρα τους πιο δεινή από εκείνη του μετανάστη και του πρόσφυγα: σπαρακτικά τα ονείρατά τους, ξεριζωμένες οι φαμίλιες τους, αμυδρά τα τραγούδια και φευγαλέες οι αναμνήσεις. Σε πείσμα, όμως, του καιρού επιμένουν και ξαναπιάνουν το ιερό νήμα της αρχέγονης ξενιτείας, εκείνης που εξ αρχής τα έφερε εδώ. Ονειρεύονται εκ νέου τον τόπο τους… ψηλά στον ουρανό, πέρα από τη θάλασσα, βαθιά στα έγκατα της γης… Διεκδικούν τη γη τους για όλους τους ξένους του κόσμου· διεκδικούν τα δώρα της για τους πολλούς και όχι για τους λίγους. Οι ξένοι που καμώνονται ακόμα για κύριοι κι αφεντάδες νομοθετούν το καλό και τ’ άδικο κατά το δοκούν, λένε στα αυτόχθονα παιδιά πως είναι ο στοργικός μπαμπάς τους, μα τα παιδιά γινήκανε άνδρες και γυναίκες πια και ξέρουν ότι ο μπαμπάς δεν τρώει τα παιδιά του…
Πέρα, μακριά από τη θάλασσα, η Ελληνίδα γη κοιλοπονάει ξανά, ζητώντας ένα παράθυρο στο μέλλον. Το παρελθόν την κυνηγάει αβυσσαλέο και το παρόν τής καγχάζει νεκροζώντανο. Νέοι άστεγοι και πεινασμένοι ξεβράζονται ναυαγοί στη νότια γη της μεγάλης ελπίδας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται; Μάλλον δεν ξεθύμανε ακόμα… Σμίγουν μετά από καιρό ή για πρώτη τους φορά τ’ αδέλφια, μα είναι δυστυχώς σαν ξένοι. Η μοίρα τους πιο δεινή από εκείνη του μετανάστη και του πρόσφυγα που πάει ξένος ανάμεσα σε ξένους. Οι ομογενείς τους μοιάζουν να ξέχασαν πως κατάγονται από τη γη που κάποτε λάτρεψε τη φιλοξενία! Μα και πάλι νιώθουν σαν στο σπίτι τους κάθε φορά που ανταμώνουν μάτια βουτηγμένα στην εγκαρτέρηση, κάθε φορά που ακούνε θρήνους απειλητικούς της ντιτζιριντού, κάθε φορά που ατενίζουν μυστικά χρώματα στα χαλάσματα. Ξέρουν βαθιά μέσα τους πως ο μετανάστης και ο πρόσφυγας θα κληρονομήσουν τελικά τη γη…
Parallel Lives
Experts and others call you an immigrant and refugee in order to declare that they are not like you –foreigners to this land. But if by the power of your mind you spread out to the limits of time, where everything resembles dreamings, you can make out people just like you arriving vigorously to take root amidst the golden rocks, the gory soil, the sapphire forests of a paradise on earth. They came from somewhere else, but it was written that they become one with the life of their new motherland. Centuries went by, as well as ages the mind can hardly account for, and the foreigners became natives and indigenous, bone of the bones and flesh of the flesh of the land that gave birth to them for a second time –like the waterholes that save the water the clouds bring back from their journeys to the boundaries of the world… Strange, you reckon, but the children of this land haven’t erased from the spirals of memory their origins beyond the sea, offering their land to all sorts of foreigners unsparingly…
Amongst them arrived, embittered, worn out, loaded with hopes and sins from a history that created poets, artisans, philosophers and servants of science, children of an unknown God, searching for an anchorage within the vortex of their lives. They likewise took root in the foreigners’ land, the land that was now governed by some other foreigners showing off as lords and masters. They likewise worked the golden rocks, the gory soil, the sapphire forests by the sweat of their brow, earning for themselves a destiny in their new motherland. Never though did they forget the lacy beaches, the warm sunrays, the joys and sorrows of the womb that formed them. With the mind always turned to the glorious past, to the heroes and saints, they will incessantly be reminded that every place, however far away or foreign, is a calling for illustrious men and women untouched by fear. So what if they have changed their names, so what if they mumble their mother tongue, in their heart it is the same fire flickering…
Now the indigenous children of this land live in exile within their paradise; as foreigners in their own land! Their fate is far more terrible than that of the immigrant or the refugee: heartbreaking their dreamings, uprooted their families, faded their songs and fleeting their reminiscences. In spite of the times, though, they persist and take up the sacred thread of their ancient trek, the one that brought them here in the first place. They dream their land anew… high in the sky, beyond the sea, in the depths of the earth… They claim their land for all the foreigners of the world; they claim her gifts for the many and not just for the few. The foreigners who still show off as lords and masters make laws about what’s good and unjust at will; they tell the indigenous children that they are their all-caring daddy, but the children have up to be men and women and know that daddy does not devour his children…
Far away, beyond the sea, the Hellenic land is laboring once more, searching for a window into the future. The past chases her dreadfully, while the present laughs at her like a living dead. New homeless and hungry are washed ashore to become castaways in the south land of great hope. Is history repeating itself? Rather it has not yet died down… Brothers and sisters meet after so long a time or even for the first time, but sadly feel like strangers. Their fate is far more terrible than that of the immigrant or the refugee who is a stranger amongst strangers. Their compatriots seem to have forgotten that they come from a land that once worshiped hospitality! Nevertheless, they feel as if at home whenever they come across eyes immersed in perseverance, whenever they hear the ominous mourning of the didgeridoo, whenever they stare at mystical colors all over rubbles. Deep inside they know that eventually it is the immigrant and the refugee that will inherit the earth…
